در شبکه ای که از توپولوژی باس استفاده می شود، همه کامپیوترها پشت سر همدیگر و در یک خط، توسط کابل شبکه به یکدیگر متصل شده اند. سیستم های اترنت قدیمی برای توپولوژی باس از کابل های کواکسیال استفاده می کردند که امروزه دیگر به ندرت به چشم می خورند. کابل کشی یک شبکه باس به دو صورت می تواند باشد: ضخیم و نازک
در شبکه های اترنت ضخیم، کامپیوترها توسط یک کابل مجزای کوچکتر بنام AUI (کابل گیرنده/فرستنده) به یک کابل یکسره کواکسیال بزرگتر متصل می شوند. شبکه های اترنت نازک از تکه های جدا از هم کابل نازکتری استفاده می کنند که در آن هر قطعه کابل، کامپیوتری را کامپیوتر کنار خود متصل می کند.
توجه کنید که فرستنده-گیرنده (transceiver)جزئی جدایی ناپذیر از رابط شبکه است که مسئول فرستادن و دریافت اطلاعات روی رسانه شبکه می باشد. اترنت نوع ضخیم تنها نوع از انواع شبکه های اترنتی است که از فرستنده -گیرنده ای استفاده می کند که از آداپتور رابط شبکه مجزا است.
فرستنده-گیرنده با استفاده از وسیله ای بنام انشعاب ومپایر به کابل کواکسیال و از طرف دیگر توسط یک کابل AUI به آداپتور رابط شبکه کامپیوتر متصل می شود. در همه انواع دیگر استانداردهای لایه فیزیکی اترنت، گیرنده-فرستنده داخل کارت شبکه قرار دارد و نیازی به کابل های AUI مجزا نمی باشد.
مشکل اصلی توپولوژی باس اینست که یک مشکل کوچک در یک کانکتور، ترمیناتور یا کابل شبکه ، کل شبکه را تحت تاثیر قرار می دهد. سیگنال هایی که نمی توانند از یک نقطه بخصوص بگذرند نمی توانند به کامپیوترهایی که بعد از آن نقطه وجود دارند برسند. علاوه بر این وقتی مشکلی در نقطه ای از شبکه به وجود آید، کل شبکه به دو سگمنت یا قطعه تقسیم می شود و هر یک از آن بخش ها بدون ترمینانتور خواهند شد و در نتیجه هیچ یک از دو بخش شبکه قادر به برقراری ارتباط و تبادل داده ها نمی باشند. به همین دلیل امروزه از شبکه های باس به ندرت استفاده میشود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: